Bosnegers en indianenkinderen
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
22 Mei 2014 | Suriname, Paramaribo
Vandaag ben ik net terug gekomen uit Galibi waar we drie dagen op een school zijn geweest om te kijken en les te geven. Voordat ik daarover vertel, vertel ik eerst over vorige week, toen we hetzelfde hebben gedaan in JawJaw.
Zondag 11 mei zijn we vertrokken naar JawJaw, een 'inheems' dorp in de jungle. Hier wonen Creolen, wat wij ook wel eens de 'bosnegers' noemen. Na ongeveer twee uur rijden kwamen we in Atjoni. Daar moesten we overstappen op de boot, want daar houdt letterlijk de weg op. Na een tochtje van een half uurtje, kwamen we aan in JawJaw. Dorus, onze bootsman, wees ons ons slaaphuisje aan en heeft ons daarna rondleiding door het dorpje gegeven. Ik vond het net een kabouter- / huttendorp, want wat zijn die huisjes klein zeg! Je kan je kont er net aan in keren. Helaas kon ik er geen foto van maken, want dat zou erg onbeleefd zijn. We werden eerst voorgesteld aan de kapitein van het dorp, die lekker 'woidbiens' met z'n dikke blote buik voor zijn huisje zat. Daarna moesten we nog even langs bij de oudste man van het dorp en het hoofd van de school.
Na het eten van onze pannenkoeken, gingen we lekker slapen, dachten we... We hadden nog wat pannenkoeken over en hadden dat bij ons in de kamer gezet, onder folie. 's Nachts hoorde Hester wat geritsel en dacht dat Richelle honger had en wat van de pannenkoeken naast haar nam. Maar dat bleek niet zo te zijn, want Richelle heeft als een roosje geslapen die nacht. Er was toch echt aan gegeten/geknaagd, dus dat betekende dat we een bezoeker hadden gehad. Ik voelde ook iets bij mijn voeten, maar dacht eerst 'het zal wel', want ik sliep half. Maar Hester had het zelfde en we sliepen in hetzelfde bed, dus dat was wel een beetje toevallig... We stonden voor een raadsel, wat zou het geweest zijn. Een aap kon niet, want daar leven geen apen, dus we hadden al snel besloten dat het een rat geweest moest zijn. Ik ben voor bijna geen dieren bang, maar voor knaagdieren.... brrr. De tweede nacht was hij weer op bezoek. Ik voelde weer iets aan mijn voeten en even later voelde ik iets langs mijn rug gaan! Een minuutje later werd Lisa ook wakker met een gil, want ze voelde iets langs haar benen lopen! Heerlijk idee, zo'n rat aan je voeten en langs je rug! Ons vermoeden werd ondertussen wel bevestigd, want hij had ook wat cadeautjes voor de deur achtergelaten. De derde nacht heb ik amper geslapen, want ik dacht de hele tijd dat ik iets hoorde, zelfs met mijn oordoppen in en mijn anti-rat-aan-je-voeten-instlatie in mijn bed. Gelukkig wilde Hester met me wisselen van kant, zodat ik niet meer langs de muur lag.
Maar genoeg over onze nachtelijke bezoeker. Op school stond ik namelijk versteld van de toestand in de klas waar ik was. Ik had dit keer gekozen om in groep 3 een kijkje te nemen, zodat ik dat ook een keer gezien had. Kinderen die zwak waren, hadden gewoon soms compleet lege werkboekjes, er wordt totaal niet naar ze omgekeken door de leerkracht en het was heel vaak chaos. De leerkracht zat alleen maar achter haar bureau, tenzij ze haar les gaf, maar dan wist ze ook niet hoe snel ze weer moest zitten. Er zat ook een meisje in de klas die verstandelijk niet helemaal in orde was en slecht kon zien. Echt heel zielig, want ook voor haar had de leerkracht nauwelijks aandacht. Je zag aan haar dat ze enorm haar best deed om mee te doen met de lessen, maar dit lukte niet, want ze kan niet lezen en schrijven. Als ze een keertje mee kon doen, bijvoorbeeld met het opzeggen van de telrij tot 20, werd ze afgekapt, omdat ze door haar enthousiasme te luidt was. Hartverscheurend. Ik ben met haar naar de kleuters gegaan en heb daar boekjes gelezen, getekend en gespeeld, zodat ze weer wat te doen had. Ze leefde helemaal op, zo leuk om te zien. Ik vond het ook best moeilijk om haar weer achter te laten met het idee dat ze weer niks te doen had en dat er geen omkijken naar haar is. Ook omdat ze steeds meer naar me toe trok en trots een tekening o.i.d. kwam laten zien. Gelukkig heb ik haar een paar dagen lekker met haar kunnen werken.
Zoals ik al zei, zijn we vandaag terug gekomen uit Galibi. Dit is een indianendorp aan de kust, aan de grens bij Frans-Guyana. Dit dorp is een stuk groter en beter ontwikkeld dan JawJaw. Wat een omgeving! Elke ochtend, wanneer de zon net op is, naar school lopen over het strand! Het hele dorp staat eigenlijk op het strand, dus overal waar je liep was zand. Erg fijn, haha! Op school hadden ze twee klassen waar geen leerkracht was. Ze gingen er gelijk vanuit dat wij die klassen maar voor onze rekening namen... De rest van de meiden hebben zich verdeeld over die klassen en ik ben naar de kleuters gegaan. Een leuk klasje, waar ze me al een stuk meer begrepen dan in JawJaw.
Gisteravond zijn we gaan kijken naar schildpadden. Nadat we een half uur, net een stel vluchtelingen leken in een bootje onder een zwart zeil, kwamen we aan op een afgelegen stuk stand. Dat was al heel bijzonder. Stonden we daar, met z'n vijven (normaal zijn er altijd meerdere groepen die gaan kijken, maar er waren verder geen toeristen die dagen), onder een prachtige sterren hemel. We moesten even wachten op de gids, want hij ging kijken voor schildpadden. Tijdens het wachten zagen we net uitgekomen baby schildpadjes! Echt zo bijzonder om te zien! De gids kwam even terug en zei dat we ze mochten vastpakken als we voorzichtig deden. Stond ik daar met een baby schildpadje, wat over een aantal jaar een mega ding is van een paar honderd kilo! Nadat we ze even het water in geholpen hadden, omdat ze de weg kwijt waren, kwam de gids ons halen. Hij had een schildpad gevonden die eieren aan het leggen was. Wat een beest! We hebben wat foto's kunnen maken, omdat een schildpad in trans is als hij eieren legt. Na een tijdje gingen we verder, omdat verderop nog een schildpad zou zijn. Helaas was die al sneller weg dan de gids had gedacht. We hebben de andere nog wel terug zien gaan naar de zee. Onderweg hebben we een tweede goede daad verricht, want de schildpad die we net gemist hebben, was een paar eieren 'verloren' onderweg. Die hebben we ingegraven, zodat ze nog kans hebben om uit te komen. We hadden mazzel, want bij terugkomst in Galibi zagen we daar op het strand ook een schildpad! 's Ochtends vroeg bleek dat er nog meer waren geweest, want onderweg naar school zagen we meerdere sporen van schildpadden.
Heel bijzonder om op twee scholen te zijn geweest in twee verschillende dorpen. Galibi is wel ongeveer te vergelijken met mijn school, maar je ziet maar, doordat het in zo'n klein dorp is, zitten ze al een aantal weken met twee klassen zonder leerkracht. Volgende week hebben we alweer onze laatste dagen op onze eigen stage. Gek idee dat het er alweer bijna op zit! Lisa, Hester, Richelle en ik hebben ondertussen ook tickets geboekt voor een weekje Curacao! Nog even genieten van een korte vakantie voordat we weer teruggaan naar Nederland.
Ik denk dat dit ondertussen al een van de laatste verslagen zal zijn! Wat gaat het toch snel allemaal...
Tot de volgende dan maar!
Tschuss
Zondag 11 mei zijn we vertrokken naar JawJaw, een 'inheems' dorp in de jungle. Hier wonen Creolen, wat wij ook wel eens de 'bosnegers' noemen. Na ongeveer twee uur rijden kwamen we in Atjoni. Daar moesten we overstappen op de boot, want daar houdt letterlijk de weg op. Na een tochtje van een half uurtje, kwamen we aan in JawJaw. Dorus, onze bootsman, wees ons ons slaaphuisje aan en heeft ons daarna rondleiding door het dorpje gegeven. Ik vond het net een kabouter- / huttendorp, want wat zijn die huisjes klein zeg! Je kan je kont er net aan in keren. Helaas kon ik er geen foto van maken, want dat zou erg onbeleefd zijn. We werden eerst voorgesteld aan de kapitein van het dorp, die lekker 'woidbiens' met z'n dikke blote buik voor zijn huisje zat. Daarna moesten we nog even langs bij de oudste man van het dorp en het hoofd van de school.
Na het eten van onze pannenkoeken, gingen we lekker slapen, dachten we... We hadden nog wat pannenkoeken over en hadden dat bij ons in de kamer gezet, onder folie. 's Nachts hoorde Hester wat geritsel en dacht dat Richelle honger had en wat van de pannenkoeken naast haar nam. Maar dat bleek niet zo te zijn, want Richelle heeft als een roosje geslapen die nacht. Er was toch echt aan gegeten/geknaagd, dus dat betekende dat we een bezoeker hadden gehad. Ik voelde ook iets bij mijn voeten, maar dacht eerst 'het zal wel', want ik sliep half. Maar Hester had het zelfde en we sliepen in hetzelfde bed, dus dat was wel een beetje toevallig... We stonden voor een raadsel, wat zou het geweest zijn. Een aap kon niet, want daar leven geen apen, dus we hadden al snel besloten dat het een rat geweest moest zijn. Ik ben voor bijna geen dieren bang, maar voor knaagdieren.... brrr. De tweede nacht was hij weer op bezoek. Ik voelde weer iets aan mijn voeten en even later voelde ik iets langs mijn rug gaan! Een minuutje later werd Lisa ook wakker met een gil, want ze voelde iets langs haar benen lopen! Heerlijk idee, zo'n rat aan je voeten en langs je rug! Ons vermoeden werd ondertussen wel bevestigd, want hij had ook wat cadeautjes voor de deur achtergelaten. De derde nacht heb ik amper geslapen, want ik dacht de hele tijd dat ik iets hoorde, zelfs met mijn oordoppen in en mijn anti-rat-aan-je-voeten-instlatie in mijn bed. Gelukkig wilde Hester met me wisselen van kant, zodat ik niet meer langs de muur lag.
Maar genoeg over onze nachtelijke bezoeker. Op school stond ik namelijk versteld van de toestand in de klas waar ik was. Ik had dit keer gekozen om in groep 3 een kijkje te nemen, zodat ik dat ook een keer gezien had. Kinderen die zwak waren, hadden gewoon soms compleet lege werkboekjes, er wordt totaal niet naar ze omgekeken door de leerkracht en het was heel vaak chaos. De leerkracht zat alleen maar achter haar bureau, tenzij ze haar les gaf, maar dan wist ze ook niet hoe snel ze weer moest zitten. Er zat ook een meisje in de klas die verstandelijk niet helemaal in orde was en slecht kon zien. Echt heel zielig, want ook voor haar had de leerkracht nauwelijks aandacht. Je zag aan haar dat ze enorm haar best deed om mee te doen met de lessen, maar dit lukte niet, want ze kan niet lezen en schrijven. Als ze een keertje mee kon doen, bijvoorbeeld met het opzeggen van de telrij tot 20, werd ze afgekapt, omdat ze door haar enthousiasme te luidt was. Hartverscheurend. Ik ben met haar naar de kleuters gegaan en heb daar boekjes gelezen, getekend en gespeeld, zodat ze weer wat te doen had. Ze leefde helemaal op, zo leuk om te zien. Ik vond het ook best moeilijk om haar weer achter te laten met het idee dat ze weer niks te doen had en dat er geen omkijken naar haar is. Ook omdat ze steeds meer naar me toe trok en trots een tekening o.i.d. kwam laten zien. Gelukkig heb ik haar een paar dagen lekker met haar kunnen werken.
Zoals ik al zei, zijn we vandaag terug gekomen uit Galibi. Dit is een indianendorp aan de kust, aan de grens bij Frans-Guyana. Dit dorp is een stuk groter en beter ontwikkeld dan JawJaw. Wat een omgeving! Elke ochtend, wanneer de zon net op is, naar school lopen over het strand! Het hele dorp staat eigenlijk op het strand, dus overal waar je liep was zand. Erg fijn, haha! Op school hadden ze twee klassen waar geen leerkracht was. Ze gingen er gelijk vanuit dat wij die klassen maar voor onze rekening namen... De rest van de meiden hebben zich verdeeld over die klassen en ik ben naar de kleuters gegaan. Een leuk klasje, waar ze me al een stuk meer begrepen dan in JawJaw.
Gisteravond zijn we gaan kijken naar schildpadden. Nadat we een half uur, net een stel vluchtelingen leken in een bootje onder een zwart zeil, kwamen we aan op een afgelegen stuk stand. Dat was al heel bijzonder. Stonden we daar, met z'n vijven (normaal zijn er altijd meerdere groepen die gaan kijken, maar er waren verder geen toeristen die dagen), onder een prachtige sterren hemel. We moesten even wachten op de gids, want hij ging kijken voor schildpadden. Tijdens het wachten zagen we net uitgekomen baby schildpadjes! Echt zo bijzonder om te zien! De gids kwam even terug en zei dat we ze mochten vastpakken als we voorzichtig deden. Stond ik daar met een baby schildpadje, wat over een aantal jaar een mega ding is van een paar honderd kilo! Nadat we ze even het water in geholpen hadden, omdat ze de weg kwijt waren, kwam de gids ons halen. Hij had een schildpad gevonden die eieren aan het leggen was. Wat een beest! We hebben wat foto's kunnen maken, omdat een schildpad in trans is als hij eieren legt. Na een tijdje gingen we verder, omdat verderop nog een schildpad zou zijn. Helaas was die al sneller weg dan de gids had gedacht. We hebben de andere nog wel terug zien gaan naar de zee. Onderweg hebben we een tweede goede daad verricht, want de schildpad die we net gemist hebben, was een paar eieren 'verloren' onderweg. Die hebben we ingegraven, zodat ze nog kans hebben om uit te komen. We hadden mazzel, want bij terugkomst in Galibi zagen we daar op het strand ook een schildpad! 's Ochtends vroeg bleek dat er nog meer waren geweest, want onderweg naar school zagen we meerdere sporen van schildpadden.
Heel bijzonder om op twee scholen te zijn geweest in twee verschillende dorpen. Galibi is wel ongeveer te vergelijken met mijn school, maar je ziet maar, doordat het in zo'n klein dorp is, zitten ze al een aantal weken met twee klassen zonder leerkracht. Volgende week hebben we alweer onze laatste dagen op onze eigen stage. Gek idee dat het er alweer bijna op zit! Lisa, Hester, Richelle en ik hebben ondertussen ook tickets geboekt voor een weekje Curacao! Nog even genieten van een korte vakantie voordat we weer teruggaan naar Nederland.
Ik denk dat dit ondertussen al een van de laatste verslagen zal zijn! Wat gaat het toch snel allemaal...
Tot de volgende dan maar!
Tschuss
-
22 Mei 2014 - 08:49
Klaas:
hoi schat het is weer een mooi verslag wat is er ook een groot verschil tussen dorpen.
Wat goed dat je een paar schildpadden geholpen heb.
Geniet nog lekker in Curacao.
x
x
x
Papsie -
22 Mei 2014 - 10:43
Edwin:
Weer een leuk verslag.
Veel plezier nog daar en geniet van je vakantie op Curaçao.
Xx Edwin -
22 Mei 2014 - 15:09
Paula :
Leuk om je verhalen te lezen en foto's te zien, ik ben een trouwe lezer/kijker hoor! Veel plezier nog de laatste paar dagen en natuurlijk ook op Curaçao. Groetjes, Paula -
24 Mei 2014 - 21:46
Ina Tol:
Hey Yvon,
Wat bijzonder voor je om allemaal mee te maken.Je kan je niet voorstellen wat er allemaal in de wereld gebeurd en jij mag een stukje proeven van andere culturen. Leuk om de belevenissen van je te volgen in de leuke verslagen die je maakt! groetjes Ina -
26 Mei 2014 - 18:52
Janny Nauta:
Wat weer een supermooi verslag ik geniet daar toch zo van.
Je vertelt het ook zo leuk ,ik ben echt trots op je hoor.
Ik hoop dat je het straks ook leuk zult hebben op Curacao.
groetjes oma Janny -
27 Mei 2014 - 23:19
Aafke:
Weer een mooi verhaal Yvonne, wat heb je ons straks een hoop te vertellen. Geniet nog maar van de tijd daar en tot over een paar weken.
-
31 Mei 2014 - 20:57
Jacintha Floris:
O, en Curaçao is ook zo leuk! Ik had je nog wel een adres kunnen geven van de school waar ik geweest ben! Kolegio Chaya Willems in Willemstad. Maar geniet maar lekker van je vakantie hoor. Dat heb je zeker verdiend.
Groetjes Jacintha -
05 Juni 2014 - 22:17
Lies Kramer:
Hoi Yvon,
Beetje late reatie,maar wat een mooie verhalen heb je verteld en natuurlijk de fotos je kan het je niet voorstellen hoe dat daar leefd. En nu lekker op vakantie naar curaçao en de 15de lekker weer thuis (neem ik aan haha) ik wens je nog een fijne vakantie en tot de 15de
Xx en groetjes buurman Wiggert, buurvrouw lies en Kelly doeiiiiiiiiii
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
